Szkolenie

Grudniowe spotkanie Świeckich Misjonarzy Kombonianów nosiło tytuł “Animacja duszpasterska na misjach” i odbyło się 17-19 grudnia. Rozpoczęliśmy je w piątek wspólną kolacją, następnie zaczęły się warsztaty, podczas których poznaliśmy jak wyglądała praca duszpasterska na misji Ewy w Ugandzie, Ani w Republice Środkowej Afryki i Adeli z Tobiaszem w Etopii. Było to dla nas cenne doświadczenie.18 grudnia w sobotę po śniadaniu Magda przypomniała nam podczas katechezy życiorys św. Daniela Comboniego na podstawie, którego mieliśmy opisać jakie są cechy animatora misyjnego. Następnym punktem programu było świadectwo Pauli z Diakoni Misyjnej Ruchu Światło -Życie, która była w Kenii i pomagała w pracy w sierocińcu “Shalom”. Potem Sebastian przedstawił nam życie świeckiej misjonarki Heleny Kmieć, która swoim śpiewem, radością i służbą zdobywała ludzi dla Pana Boga, a doświadczenie misyjne przeżyła na Węgrzech, w Zambii i Boliwii…

Na spotkanie przyjechali do nas również Bogusia i Andrzej, którzy byli w Etiopii i dzielili się z nami przeżyciami z misji.

Nasze Komboniańskie dzieci też mają swoją formację, a zadbała o to ciocia Dominika, która przygotowała m.in. Jasełka. Piękny występ dzieci był wstępem do naszej Wieczerzy Wigilijnej. Każdy z Przyjaciół Comboniego i Kandydatów przywiózł coś smacznego do jedzenia. Dzieliliśmy się opłatkiem oraz śpiewaliśmy i graliśmy razem kolędy. Był również czas na osobistą modlitwę w kaplicy.

Niedzielę 19 grudnia zaczęliśmy wspólną Eucharystią, której przewodniczyli o.Adam i o. Rene. Życzenia świąteczne ojca ukierunkowały nas na to co najważniejsze – na spotkanie z Nowonarodzonym Panem, który obdarza nas Bożą Miłością.

Podsumowaniem naszego weekendu była katecheza s. Joanny o “Rodowodzie Jezusa”. Przypomniała nam o tym, że Jezus przychodzi do każdego z nas bez względu na to jacy jesteśmy, aby nas przemienić. Był to piękny czas , który spędziliśmy w rodzinnej atmosferze.

ŚMK Polska

W kaplicy św. Jana Pawła II w Krakowie odbyło się uroczyste posłanie Bartłomieja Tumiłowicza na misję do Afryki.

Bartłomiej Tumiłowicz podjął się wyzwania bycia świeckim misjonarzem na kontynencie, skąd „przyjdzie wiosna Kościoła”, jak mówił patron jego parafii, św. Jan Paweł II

W homilii biskup Robert Chrząszcz odniósł się do fragmentu Ewangelii o Apostołach pragnących siedzieć obok Zbawiciela w Jego królestwie (Mk 10, 35-45), zauważył, że aby się tam dostać, należy wpierw oblec się w szatę pokory podczas ziemskiego życia: – Czy rzeczywiście te słowa obracają świat do góry nogami? Tak naprawdę, to nie. To po prostu przywrócenie mu właściwego porządku. Jezus często burzył utarte schematy myślenia, aby wprowadzić porządek Ewangelii, będący gwarancją prawdziwego szczęścia. On chce nas uwolnić od pragnień, które nas zniewalają. Dzisiaj On chce przekonać każdego z nas, że nasza wielkość nie polega na panowaniu i posiadaniu władzy.

Hierarcha wskazał na przykład patrona parafii, który podjął się z miłością wielkiej odpowiedzialności, która na nim ciążyła: – „Kto by między wami chciałby stać się wielkim, niech będzie sługą waszym”. W to zdanie, w sposób piękny i fantastyczny, wpisuje się patron naszej wspólnoty parafialnej, św. Jan Paweł II Wielki. I wiemy, że jego wielkość nie polegała na tym, że był papieżem, ale był wielki, bo miał postawę służby. On chciał służyć człowiekowi na stanowisku, w miejscu, w którym Pan Bóg go postawił. Bo postawa służby wcale nie oznacza schowania się w cień, niezajmowania stanowisk czy ucieczki od aktywności. Nie trzeba też zmieniać pracy na bardziej służebną

Duchowny podkreślił, że to uniżenie pomaga nam osiągać rzeczy wielkie. Nawiązując do zadania, którego się podjął świecki misjonarz, zaznaczył: – Wiemy i wierzymy w to, że pan Bartłomiej nie jedzie tam, aby panować, aby nagle móc się nazwać wielkim misjonarzem, jaki to ja jestem ważny, bo będę misjonarzem. On tam jedzie służyć. Dlatego ta misja jest wielka, bardzo ważna. Im bardziej mamy w sercu tę wolę służenia, dawania się innym, tym większymi w oczach Bożych się stajemy.

Biskup powiedział o celach, jakie misjonarz ma przed sobą: – Dlatego dzisiaj z taką radością i czcią wspominamy św. Jana Pawła II Wielkiego i tych innych wielkich świętych, którzy poprzez swoją służbę i swój dar pokazali wielkość w prostocie i miłości do Pana Boga. Dzisiaj modlimy się też za pana Bartłomieja, aby dobry Bóg mu towarzyszył, aby dobrze rozumiał tego ducha służby, który będzie mu bardzo potrzebny tam w pracy misyjnej. Aby mógł otwierać serca innych ludzi na Chrystusa. Ale wpierw musi otworzyć swoje serce.

ŚMK Polski

Od młodych lat ciekawił nas świat i ludzie, a misjonarze podczas spotkań zawsze opowiadali ciekawie, że ludzie w Afryce i świecie potrzebują pomocy, wsparcia, poznania Boga.

Przyszedł moment w naszym życiu, że nie musimy już iść do pracy, nie musimy bawić dzieci, rodzice odeszli, a my chcemy jeszcze dać coś z siebie – przydać się ludziom. Dlaczego nie dołączyć do misjonarzy? Dlaczego nie pojechać?

Zaczęliśmy szukać sposobu jak i kto mógłby nas przygotować do takiego wyjazdu. Tutaj pojawiła się przeszkoda – jesteśmy „zbyt wiekowi”, przygotowania są dla młodych ludzi.

Tym czasem do naszej parafii przybył jako ksiądz pomocniczy ksiądz Dawid Stelmach. Okazało się, że jest odpowiedzialny za misje w diecezji poznańskiej – no i potoczyło się…

Wszystko zaczęło się składać. Upłynęło trochę czasu ks. Dawid podał kontakt do Magdy Plekan – świeckiej misjonarki Kombonianki z Poznania (od czterech lat na misjach w Etiopii), która nie zraziła się naszym wiekiem i chętnie by nas widziała w Etiopii, ale musimy  się przygotować. Pomogli nam w tym  Świeccy Misjonarze Kombonianie z Krakowa – są to MISJONARZE – głoszący Chrystusa, nie tylko słowem, ale przede wszystkim czynami, postawami, miłością do bliźnich, odpowiedzialnym wykonywaniem swoich obowiązków, a w dodatku ich domeną to Afryka.

Wyjechaliśmy do Etiopii jako wolontariusze do dwóch ośrodków prowadzanych przez Siostry Misjonarki Miłości Matki Teresy. Jeden w Awassie a drugi w Dire Dawa. Obydwa ośrodki to ośrodki szpitalne i opiekuńcze.

Nie czuliśmy się tam obco  mieliśmy wrażenie, że daleko nie wyjechaliśmy.

Droga dla misjonarza jest pełna niespodzianek, nie zawsze jest tak jak byśmy tego chcieli. Czasami coś niespodziewanego może pokrzyżować plany i oczekiwania.

Okazał się nim koronawirus.Wiemy, że Pan Bóg ma nas w swojej opiece – za każdym z nas stoi, wspiera i oczekuje abyśmy to dostrzegali, zaufali i poddawali się Jego woli.

Dzisiaj uczymy się języka ukraińskiego, bo w planach naszych jest wyjazd do Ukrainy do Kamieńca Podolskiego, gdzie nawiązaliśmy kontakt z polskim księdzem Marcinem. W maju ksiądz przyjeżdża do Polski i zaproponował nam abyśmy z Nim pojechali do Kamieńca Podolskiego i rozeznali sięna miejscu, jak moglibyśmy się tam spełnić. Mamy nadzieję, że tak się stanie – zależy to nie tylko od nas.

Języka ukraińskiego uczy nas Diakon, który jest w Poznaniu na przygotowaniu przed święceniami w maju br. w Katedrze w Kamieńcu Podolskim.

Przybliżył nam obecne warunki oraz sytuację na Ukrainie, zwyczaje, zachowanie ludzi, trochę historii.

To nie Afryka ale Europa. Ukraina jest w stanie wojny z Rosją i jest to bardzo trudna i delikatna społecznie sprawa dla misjonarza. Stawia to misjonarza w szczególnej sytuacji gdzie w cywilizowanej Europie państwa walczą ze sobą.

W dzisiejszych czasach to trudne do zrozumienia, że w Europie może być znowu zagrożenie pokoju.

Bogumiła i Andrzej – świeccy misjonarze kombonianie z Polski