Swieccy Misjonarze Komboniane

Maria Augusta pozdrawia z Mongoumba (Republika Środkowoafrykańska)

Maria Augusta LMC

Drodzy ŚMK, przyjaciele, rodzino…

U mnie i u Ani wszystko dobrze, dzięki Bogu. Ojcowie W Mongoumba mają malarie, mamy nadzieję, że dzięki lekarstwom, szybko wrócą do zdrowia.

Brat Jesus był ostatnio w Hiszpani. Pierwsze piętnaście dni towarzyszył kardynałowi i imamowi Bangui, który otrzymał nagrodę za „Braterstwo” przyznawane przez komboniańskie czasopismo „Mundo negro”. Wykorzystał również ten czas na spotkania  z rodziną oraz na przeprowadzenie animacji misyjnej i pokazanie jak wygląda rzeczywistość, w której żyjemy.

Malutka Merveille wróciła do nas 13 lutego, po 2 miesiącach hospitalizacji. Obecnie ma 4 miesiące i 3,5kg, a ważyła wcześniej 5kg. Dużo wycierpiała…lekarze wyleczyli jej gruźlicę, więc mam nadzieję, że szybko odzyska utraconą wagę. Niech Bóg ma ją w opiece.

Była z nami ostatnio także Irene – ŚMK z Kongo. Irene chciałaby tu wrócić, żeby dłużej pobyć z mieszkańcami. Nauczyłam się od niej wielu praktycznych rzeczy odnośnie problemów zdrowotnych, m.in. o lekarstwach z naturalnych produktów. Bardzo lubiłam z nią przebywać, jest takim prawdziwym Combonim. 2 stycznia, kiedy miała wrócić do Kongo, łodź złamała się na samym środku rzeki i zaczęła płynąć z nurtem rzeki razem z czterema samochodami. Zatrzymała się dopiero po 2 kilometrach, jednak minęło 3 dni zanim udało się odzyskać samochód Irene. Ta zaś 3 dnia miała samolot, więc ojciec z Mbaiki musiał po nią przyjechać. Irene przeprawiła się na drugi brzeg  kajakiem, noc spędziła w Mbaiki i bardzo wcześnie odjechała do Bangui, a nastepnie do Kinszasy. To była przygoda!

W dniach 23 stycznia do 15 lutego byli z nami również rodzice Ani i jej siostra. Komunikacja była ciężka, bo mówili tylko po polsku. Jednak, dzięki gestom i tłumaczenu Ani, byliśmy w stanie sie porozumieć.  Jak dobrze byłoby gdyby wszyscy mogli porozumiewać się w tym samym języku.

W styczniu wysłaliśmy także pięcioro z naszych młodych parafian do Mbaiki na szkolenie, żeby mogli uczyć przedszkolaków (3-4latków). Jesli wszystko pojdzie dobrze bedziemy mogli otworzyć  trzy klasy w trzech wioskach.

Wczoraj przywiozłam 3 pary z Mbaiki z ich osmiorgiem malutkich dzieci, które będą odpowiedzialne za kaplice, zostawili w Mbaiki wszystko, ale Bóg im to wynagrodzi!

Pomagamy także kobiecie, która ma raka piersi. Zabraliśmy ją do Bangui, dwa miesiące spędziła w szpitalu na różnych badaniach. Ostatecznie wrociła do Mongoumba w stanie gorszym niż była. Każdego dnia przychodzi na posiłek z uczniami, którzy wracają ze szkoły. Staramy się także wspomóc ją w jej walce z rakiem. Podajemy jej herbatę, która łagodzi objawy. Tylko cud może ją uratować, prosimy, módlcie sie za nią. Niech Maryja wstawi się za nią u swego Syna.

Od dwóch miesięcy nie opuszczam Mongumba.  Podróżowanie bardzo mnie męczy, drogi są w okropnym stanie, bardzo wyboiste.

Życzę wszystkim świeckim i rodzinie dobrego przeżycia Wielkiego Postu i nawrócenia.

Maria Augusta LMC

Zawsze zjednoczona z wami w modlitwie

Z misjonarskim uściskiem

Maria Augusta , ŚMK w Mongoumba.

„Uwaga, odstęp!”

LMC PortugalTo moje ostanie dni w Londynie, do którego przyjechałam 1,5 miesiąca temu. Moment, w którym piszę te słowa wygląda prawie jak scena z filmu: siedzę na stacji metra, czekając na powrót do domu, „szukając wczorajszego dnia”, „wszystkiego” i „niczego”. Mentalnie jestem już w podróży do Polski, a jednak nie mogę zapomnieć dni spędzonych tutaj.

W połowie tych moich rozmyślań, prawie nieświadomie, moją uwagę przykuło ostrzeżenie, które znajduje się na każdej stacji metra i stacjach kolejowych: „Uwaga, odstęp” (pomiędzy peronem a torowiskiem). Odstęp pomiędzy… zachowaj bezpieczną odległość… Jaka odległość jest dla nas bezpieczna. Od kiedy i jak długo będziemy musieć zachowywać tą odległość. I na co mamy czekać? Na „odpowiedni czas”? Żeby co zrobić?
Papież Franciszek, często przypomina, że jesteśmy zaproszeni, do tego by opuścić tę strefę komfortu, w jakiej żyjemy, że mamy mieć odwagę, żeby zdobywać krańce i szczyty świata. Żeby być bliżej, wyżej, głębiej. Stać się pielgrzymem.

Te tygodnie, które minęły i są przede mną są esencją przygotowania się do misji. Nie tylko dlatego, że to okazja do zobaczenia miejsc, w których wcześniej się nie było, poznania nowych ludzi, języka, szansa na rozwój…. Ale przede wszystkim jest to czas nauki życia we wspólnocie i „przestrzeni”. Odkryłam, że czas w jakim żyjemy, to zawsze czas nauki.

Jesteśmy uczniami i świadkami wielkiej miłości, miłości Chrystusa. Nawet jeśli niektóre problemy wydają się nam zbyt ciężkie do przezwyciężenia, nawet jeśli nasz zachwyt zamienia się w niecierpliwość, dojrzewam do konkluzji, że kochać Boga znaczy akceptować z cierpliwością i uwagą wszystkie spotkania z ludźmi, jakie Bóg na nas zsyła, nawet jeśli na początku wydają się nam niezrozumiałe.
Pamiętam, ze pierwszego dnia zajęć, w jednym z przewodników, które dostaliśmy, przeczytałam zdanie „Teraźniejszość jest teraz, przyszłość właśnie się zaczyna”. Faktycznie, jeśli się nie poddajemy w tym momencie, w jakim żyjemy, budujemy naszą szczęśliwą przyszłość. Każdy dzień otrzymany od Boga jest błogosławieństwem i znakiem jego wiary w nas.
Tu, we wspólnocie nauczyłam się jak ważne jest budowanie życia otwartego, nie ukrywanie się za linią bezpieczeństwa, stabilności i wygody. Jednak, najważniejsza lekcja to ta, że cierpliwe czekanie jest esencją każdej modlitwy i częścią dojrzałego życia.

Wierzę, że moja podróż nie zaczęła się tutaj, a z pewnością się tutaj nie kończy. W prawdziwej, niesamowitej podróży, pytanie po co to właściwie robimy nie ma sensu. Przychodzimy i odchodzimy. I wtedy dopiero mają znaczenie słowa Pisma Świętego: na tym świecie nie ma dla nas stałego adresu/miejsca zamieszkania.  Świat, w którym żyjemy przeminie, jest tymczasowy.

Heidegger porównał kiedyś życie do osoby chodzącej po ciemnym, olbrzymim lesie. Są tam burze, grzmoty i pioruny, łatwo zgubić drogę. Są jednak smugi światła, dzięki którym są momenty gdy droga jest jasna i prosta. Ale potem znów jest ciemno. Jedyne co musimy zrobić to podążać za światłem.
To dla nas wyzwanie ale i szansa: nie ustawać, ufać Bogu, pamiętać jak wygląda oświetlona droga – to są momenty, kiedy Bóg interweniuje w naszym życiu.

Marisa Santos. ŚMK Portugalia

Jaki tytuł?

Marisa LMCJak powinnam zatytułować mój artykuł? „Właśnie minął tydzień” czy „to już tydzień (odkąd tu przybyłam)”?

Przyjechałam do Londynu  trzeciego września. Była prawie północ kiedy weszłam do mojego „nowego domu”. Czasami (tak, czasami) to nie jest tylko miejsce, w którym mieszkam, ale więcej niż to: to mój prawdziwy DOM, czuję to. Minął dopiero tydzień, a już czuję się bardzo dobrze w nowej wspólnocie.

Zazwyczaj w domu jest siedem osób: ja, czterech księży (o. Angelo, o. Rogelio, o. Louis, o. Patrick) i dwie inne osoby (Paul i Amir), którzy dołączyli do nas parę dni temu. Liczba osób często się zmienia. Czasami odwiedzają nas księża z innych wspólnot lub członkowie rodziny i spędzają dzień lub kilka dni w naszej wspólnocie. Minął dopiero tydzień, a zdążyłam poznać tyle osób!

Nasza wspólnota pozwala mi uczyć się, wzrastać i dojrzewać. Dzień zaczynamy wspólnie w kaplicy modlitwą poranną i Mszą Św. Wieczorami, przed kolacją też się tam gromadzimy na modlitwę wieczorną. Z biegiem czasu czuję, że mogę brać udział w modlitwie i nie muszę ciągle śledzić tekstu (wszystkie modlitwy są po angielsku). Czasami myślę, że minął tylko tydzień, a ja mogę zmówić modlitwę bez patrzenia w tekst (wiadomo, czasami zerkam); innym razem czuję ogromną frustrację w związku z angielskim. Myślę sobie, że minął tydzień, a ja wciąż potrzebuję patrzeć w tekst. Trzeba przyznać, że księża są bardzo cierpliwi i wspierają mnie, żebym nie traciła chęci do nauki. Czasami proszą mnie nawet o przeczytanie czytania.

Zazwyczaj wychodzę z domu 10-15 min przed 9, żeby zdążyć do szkoły na lekcje angielskiego i tam spędzam resztę czasu przed południem. W mojej klasie jest wiele innych osób w różnym wieku i różnych narodowości (Turcy, Brazylijczycy, Argentyńczycy, Meksykańczycy, Peruwiańczycy, Japończycy i Chińczycy).

Posiłki jemy razem z ojcami we wspólnocie. Jest to kolejny moment dzielenia. Nie tylko dzielimy się jedzeniem, ale dzielimy się z innymi swoim życiem. Jest to także dodatkowy czas na zacieśnienie więzi i naukę, uprzywilejowany czas wzrostu naszych relacji. Minął tylko tydzień, ale nasze relacje z każdym dniem umacniają się stopniowo i z każdym dniem wiemy o sobie coraz więcej.

W wolnym czasie mam możliwość zwiedzenia Londynu (Muzeum Historii Naturalnej, Muzeum Nauki, London Eye, Big Ben, Pałac Buckinghamów, ulicę Portobello (z wieloma różnymi straganami), królewskie parki (Hyde Park, Fontanna poświęcona księżnej Dianie, jezioro Serpentine, i wiele, wiele innych miejsc). Minął tylko tydzień, a mogłam zobaczyć tak dużo.

Poświęcam również trochę czasu na czytanie, rozmawianie, poznawanie innych czy pomoc w domu.

Tutaj mogę się uczyć w każdej sytuacji, niezależnie od tego, co robię. Natomiast wiem, że ważne jest, żeby być dostępnym, otwartym, przygotowanym, żeby pozwolić wydarzyć się danej sytuacji. Zrobić parę (albo dużo) błędów bez obaw i potem z pokorą zaakceptować wszystkie poprawki, korekty. Czytać, oglądać telewizję, słuchać wszystkiego, czego mogę, uczyć się indywidualnie. To wszystko jest bardzo ważne w nauce (angielskiego), ale przekonuję się, że mogę nauczyć się więcej za każdym razem, kiedy robię błędy i ktoś mnie poprawia. Uczę się, że taka poprawka ma też w jakiś sposób dodatkowy wymiar. Wymaga hojnego otwarcia, spontaniczności i empatii. To również pomaga wzrastać, zacieśniać relacje między tym, który poprawia i tym, który pozwoli się poprawić.

Marisa LMCWczoraj w niedzielę zdarzyło się coś wspaniałego! Według kalendarza etiopskiego, 11 września jest pierwszym dniem roku, nazywany jest „Enkutatash”, co oznacza w wolnym tłumaczeniu „prezent klejnotów”. Ojciec Frasa, który jest z nami zaledwie od kilku dni, zaprosił mnie do świętowania Nowego Roku ze Wspólnotą Etiopską. To było wspaniałe, rajskie doświadczenie! Eucharystia sprawowana na sposób etiopski trwała około 3 godzin. Msza św. była celebrowana w języku amharskim, więc miałam poważne trudności ze zrozumieniem czegokolwiek z tego, co mówili, odmawiali wspólnie czy śpiewali…

Marisa LMCNa końcu ojciec przedstawił mnie wspólnocie, która przywitała mnie z wielką przyjemnością i ogromną gościnnością. Zaprosili mnie także do uczestnictwa w tradycyjnym posiłku. Dzieliłam się posiłkiem z czterema dziećmi i ich mamą. Zrozumiałam, że jest to znak przyjaźni, gościnności i lojalności. „Ci, którzy jedzą ten sam posiłek nie mogą zostać zdradzeni” – powiedzieli. Spróbowałam takich potraw jak injera i gursha. Polegało to na tym, że ktoś zwijał kawałek injera, moczył w czymś i karmił kogoś, wkładając mu posiłek do ust – karmienie kogoś jest znakiem przyjaźni – lubię cię, więc cię karmię. Otrzymanie posiłku od kogoś jest znakiem gościnności i akceptacji, jak uścisk między przyjaciółmi. Minął zaledwie tydzień, a ja już zostałam pobłogosławiona przez przedstawicieli Etiopii! Zaproszono mnie również na kolejne spotkanie w niedzielę. W następną niedzielę, wrócę tam. To ciekawe, że pierwsze spotkanie, w którym doświadczyłam bliskości, kiedy zetknęłam się (na wzór chrztu) z kulturą etiopską i Etiopczykami, to wszystko zdarzyło się podczas mszy i podczas dzielenia się pokarmem. To prawdziwe błogosławieństwo!

Powoli kończę. Przed tym muszę jeszcze  zwrócić uwagę, że nie „tylko w Etiopii” zaczął się nowy rok. W jakiś sposób czuję, że coś zaczyna się w moim życiu: coś nowego, unikalnego, rozpoczęcie nowego etapu i zrobienie pierwszych kroków na polu misji, gdzie Bóg mi ufa.

Jaki tytuł powinnam użyć? Miłość – wspólnota, dzielenie się, służba, poprawki… – Miłość jest tytułem (i całą resztą).

Ważne jest to, że jestem tu dopiero tydzień i doświadczyłam wielu cudów, przeżyłam wiele pięknych spotkań, wiele pięknych doświadczeń… i jestem przekonana, że jeszcze więcej rzeczy przede mną. W rzeczywistości minął tylko tydzień…

„Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości.” J 10, 10b

Marisa Almeida, ŚMK, Londyn

Witaj Élia!

Elia

3 lipca na lotnisku w Lizbonie wylądowała Elia – ŚMK, która przez 5 lat  pomagała na misji w Mongoumba w Centralnej Afryce.

Zaraz po tym jak ją  przywitaliśmy, razem z innymi ŚMK – Pedro, Lilianą i Flavią, oraz siostrą Carmen,  udaliśmy się na posiłek do domu Sióstr Kombonianek w Olivais, gdzie już czekała na nas także rodzina Pedro.  Podczas obiadu, rozmawialiśmy i wymienialiśmy się doświadczeniami z misji. Wokół panowała bardzo serdeczna atmosfera. Po obiedzie, nadeszła pora na małe co nieco –  ciasto powitalne! Po południu Elia ruszyła w dalszą drogę, aż do Algarve, gdzie mieszka jej rodzina.

Dziękujemy siostrom Komboniankom za możliwosć spędzenia czasu razem z nimi i życzymy Elii dobrego powrotu i odnalezienia się na nowo w rzeczywistości.

Witamy Cię Élia!

ŚMK – Portugalia

“Powody serca”

LMC Portugal

Jest wiele powodów, które sprawiąją , że bije.

Ale jest jeden, tylko jeden, który jest esencją wszystkich innych, który nadaje odpowiednie miejsce innym – miłość!

Prowadzi nas przez całe życie.

Ale jako istoty ludzkie, żyjące  w świecie pełnym powodów, widzimy milość jako formułę chemiczną, którą możemy wykorzystać w zależnosci od naszych zdolności.

Serce ma ograniczenia, wiemy o tym!

Niszczymy je, poddajemy się a potem żyjemy, jakbyśmy go nie mieli…

Ale czy musi tak być? Czy nie potrafimy się uczyć? Czy nie potrafimy byc odważni? Czy nie potrafimy uwierzyć?

Byc może, potrzebujemy jedynie odrobinę odwagi, wiary i nadzieji!

Byc może, serce nie nie ma granic jeśli powolimy sobie stanąc z nim twarza w twarz, uzdrowić je, powitać!

Być może, serce nie ma granic, jesli tylko mamy odwagę na podjęcie decyzji, że miłosć nie ma granic.

I jeśli w spojrzymy na mękę Chrystusa, znajdziemy z niej balsam miłosierdzia, będziemy w stanie uleczyć nasze rany i wrastać w Jego miłosci!

Nie mamy dosyć czasu aby prosić, dziękować, podlić się!

Trzeba abysmy doświadczyli przebaczenia: naszych win i win innych osób! I wtedy bedziemy mogli życ z innymi i dla innych w radości i miłosći…

Pozwólmy sobie być prawdziwymi świadkami Jego otwartego Serca, dającego zdrowie i główny powód do życia…

Cristina Sousa

Maia, 27 Maj 2016