Doświadczenia Misyjne

Pierwsze kroki na kenijskiej ziemi

Na początku czerwca wylądowałam w Nairobi, stolicy Kenii. To właśnie tutaj rozpoczęła się moja misyjna droga – pełna nowych wyzwań, nauki i spotkań z ludźmi, którzy szybko stali się dla mnie jak druga rodzina. Pierwsze tygodnie spędziłam w Domu Prowincjalnym Misjonarzy Kombonianów, gdzie od r lut azu doświadczyłam ogromnej otwartości i ciepła ojców kombonianów oraz wspólnoty Świeckich Misjonarzy Kombonianów. Dzięki ich serdecznemu przyjęciu poczułam się jak u siebie, co dodało mi odwagi i nadziei na kolejne etapy misji.

Nauka języka i pierwsze wyjazdy

Jednym z pierwszych wyzwań była intensywna nauka języka angielskiego. Każde nowe słowo otwierało przede mną drzwi do lepszego zrozumienia kultury i do budowania głębszych relacji z ludźmi, wśród których teraz żyję.

W czerwcu dołączyła do mnie włoska misjonarka -Giula.Wspólnie tego samego dnia wyruszyłysmy do Kiteakapel – niewielkiej placówki misyjnej na północnym zachodzie Kenii. Miejsce to, prowadzone przez międzynarodową wspólnotę, pozwoliło mi zobaczyć prostotę życia, trudności codzienności, a jednocześnie ogromną gościnność i otwartość ludzi. To doświadczenie na długo pozostanie w moim sercu jako przypomnienie, jak wielka jest siła wspólnoty i prostego, szczerego serca.

Kariobangi – serce Nairobi

Kolejnym etapem była przeprowadzka do Kariobangi – jednej z najuboższych dzielnic Nairobi. To miejsce pełne kontrastów: obok trudności i ubóstwa spotyka się tu niezwykłą energię i nadzieję mieszkańców. W parafii posługują ojcowie kombonianie i siostry kombonianki. Siostry prowadzą szkołę zawodową dla dziewcząt i żłobek dla dzieci młodych mam, a ojcowie zajmują się duszpasterstwem i animacją młodzieży.

Czas spędzony w Kariobangi był dla mnie niezwykle cenny – zarówno pod względem praktycznym, jak i duchowym. Widziałam, jak Bóg działa w codzienności, w prostych gestach dobroci i w dzieleniu się sobą nawzajem.

Nowy etap – Mikinduri

Od września rozpoczęłam kolejny etap mojej misji i obecnie przebywam w Mikinduri. To nowe miejsce stawia przede mną kolejne wyzwania, ale też niesie wiele radości i nadziei. Każdy dzień jest okazją, by poznawać lokalną rzeczywistość, uczyć się cierpliwości i otwartości, a także odkrywać piękno różnorodności. Wierzę, że każdy krok tej drogi prowadzi mnie głębiej – ku większemu zaufaniu, ku lepszemu zrozumieniu i ku prawdziwej służbie drugiemu człowiekowi.

Iza, ŚMK w Kenii

Tak jak już wspominaliśmy, niedziela na misjach jest dniem bardzo bogatym i intensywnym. Do południa jest uroczysta i długa Msza Święta pełna śpiewów i tańców. Rozpoczyna się procesją taneczną dziewczynek i kobiet ubranych w piękne stroje. Podobna procesja powtarza się również z darami. W tym samym czasie świecka misjonarka Linda prowadzi szkółkę niedzielną dla dzieci i na koniec Mszy Świętej wchodzi również w procesji z tymi dziećmi po błogosławieństwo. Bezpośrednio po Mszy Świętej w ogródku obok kaplicy mieliśmy spotkanie wspólnoty męskiej. Równolegle w jednym z domów rodzinnych część z nas uczestniczyła w spotkaniu żałobnym po stracie jednego z czlonkow rodziny. Przyszło około 50 osób z okolicy.

Poniedziałek jest dniem wspólnotowym świeckich misjonarzy kombonianów. W cztery osoby pojechaliśmy na zakupy na targ i do marketu. Po drodze zatrzymaliśmy się przy pięknych wodospadach. Cieszyło nas to, że przedstawiciele wspólnoty pokazali nam przedsionek raju!

We wtorek Linda zorganizowała i poprowadziła dla Neemy i Leszka lekcje języka francuskiego. Po lekcji poszliśmy do ośrodka zdrowia, w którym pracuje świecka misjonarka Marzena. W tym miejscu Malwina mogła podzielić się swoimi talentami przeprowadzając profesjonalną rehabilitację dziewczynki po skomplikowanej operacji chirurgiczno-ortopedycznej. Mama tej dziewczynki również mogła skonsultować swoją sytuację zdrowotną i uzyskać praktyczne wskazówki rehabilitacyjne.

W kolejne dni odwiedzieliśmy dwie szkoły, gdzie zajęcia prowadzili świeccy misjonarze Linda i Pius. A dziś uczestniczyliśmy w zajęciach w przedszkolu i sąsiedniej szkole. Poznajemy życie wspólnotowe przez wspólne przygotowywanie i spożywanie posiłków.

Wspólnotowa modlitwa wieczorna przygotowana dziennie przez kolejne osoby przynosi nam ukojenie i daje siły do dalszego działania.

Na co dzień cieszy nas też szczególnie entuzjazm zarówno przedszkolaków, dzieci i młodzieży, jak również dorosłych. Zastanawia nas jak długo oni potrafią przez kolejne dni, tygodnie okazywać tak ogromną życzliwość i entuzjazm.
Są niespodzianki, gdy idziemy przez wieś Kitelakapel, a zza płotu słyszymy pozdrowienia i czasami ktoś zawoła nas po imieniu!

Pozdrawiamy i łączymy się w modlitwie

Malwina i Leszek (ŚMK Polska)

Tutaj w Kenii dużo się dzieje. Trafiliśmy do bardzo zgranej i radosnej Wspólnoty. Są tutaj trzy osoby na stałe, oraz trzy na Doświadczeniu Wspólnotowym i oczywiście my na Doświadczeniu Misyjnym. Razem osiem osób.

Członkowie Wspólnoty pokazują nam jak wygląda ich codzienne posługa. Najpierw mogliśmy uczestniczyć z nimi w kaplicy w spotkaniu chłopaków przygotowujących się do bierzmowania i uczestniczyliśmy z nimi we mszy świętej, na której zostaliśmy przedstawieni i z entuzjazmem przyjęci.

Następnego dnia uczestniczyliśmy w trzech lekcjach w szkole dla dziewcząt z internatem. Te lekcje były zaskakująco profesjonalnie przygotowane i dobrze prowadzone. Jednym z tematów było poczucie własnej wartości i wiara w siebie, co może pomóc tym młodym ludziom pięknie i po Bożemu ułożyć sobie życie.
Dziś w trzecim dniu naszego pobytu było jeszcze więcej atrakcji a jutrzejszy dzień zapowiada się też również interesująco.

Dziś przed obiadem spotkaliśmy się w kaplicy z chłopakami przygotowującymi się do sakramentu bierzmowania, były tam ich tańce oraz śpiewy, a następnie multimedialna prezentacja i kilka ciekawych filmików .

Po południu natomiast w kaplicy spotkało się około 90 chłopaków i było fantastyczne spotkanie. Chłopcy mieli możliwość wrzucania do koszyczka pytań, na które ponad godzinę odpowiadaliśmy. Wywiązała się odżywiona rozmowa o polityce, ustroju, o różnicach między naszymi krajami i oczywiście o poligamii.

Na zakończenie zadaliśmy im pytanie czy mogą podnieść rękę do góry ci, którzy dziś pomodlą się w intencji Doświadczenia Misyjnego Malwiny i Leszka i okazało się że większość zadeklarowała taką chęć!

Czujemy że mamy tutaj prawdziwych przyjaciół.

Na zakończenie dnia czekało nas bardzo radosne spotkanie z młodszymi dziećmi. Było kolorowanie, nauka piosenki z pokazywaniem i dużo radości w trakcie zabawy z bańkami mydlanymi oraz gra w piłkę.

Po skończonej zabawie mogliśmy ze śmiechem stwierdzić, że stało się coś niebywałego. Po wiosce Kitelakapel w plemieniu Pokot chodzą uśmiechnięte ciemnoskóre dzieci radośnie śpiewając: “taki duży, taki mały może świętym być…”

Malwina i Leszek (ŚMK Polska)