Polska

Kilka miesięcy temu do ośrodka, gdzie pracuję, trafił Aman – 12-latek, który po upadku z drzewa uszkodził sobie rdzeń kręgowy. Jego rodzina przyniosła go do nas, jako do ostatniego miejsca, gdzie mogą otrzymać jakąś pomoc. Niestety uszkodzenie było na tyle poważne, że medycznie nic nie byliśmy w stanie zrobić. Jedynie to spróbować zdobyć dla niego wózek, by mógł stać się bardziej niezależny. Jest w Awassie jedna organizacja, która rozprowadza sprzęt ortopedyczny, więc razem z Amanem się tam wybraliśmy, pełni nadziei. Niestety nie mogli nam pomóc. Jak ogromny był mój zawód… Tak więc chłopiec wrócił do domu, bez niczego… Po kilku tygodniach odwiedziłam znów tę organizację i okazało się, że mają nową dostawę wózków! Jednakże nie miałam żadnego namiaru na Amana (większość naszych pacjentów nie ma stałego adres, numeru telefonu, czy jakiejkolwiek innej możliwości ich znalezienia). Bardzo mi źle z tym było, że ta szansa na pomoc chłopcu pojawiła się za późno, a teraz już pewnie nigdy go nie spotkam… Ale Pan Bóg jest niezawodny! Niedawno odwiedzałam w szpitalu inne dziecko i jak wielkie było moje zaskoczenie i niedowierzenie, gdy na łóżku obok zobaczyłam uśmiechniętą twarz Amana! Okazało się też, że ma zostać wypisany ze szpitala tego samego dnia, więc jego mama z chęcią przyjęła propozycję, by przyjechali do nas do ośrodka (gdzie byśmy kontynuowani leczenie odleżyn, z których powodu był hospitalizowany), a jednocześnie też spróbować raz jeszcze zdobyć sprzęt dla niego. Następnego dnia Aman był u nas, więc pojechaliśmy zapytać o wózek. I usłyszeliśmy – „Niestety, ale już więcej nie mamy…”. I takie wołanie w mej duszy – „Panie, ten chłopiec już raz się zawiódł, teraz postawiłeś go znów na mej drodze, proszę pomóż!”. I chwilkę później – „Choć mamy właściwie jeden wózek, którego od kilku tygodni nikt nie odebrał, więc jak pasuje to możecie dostać”. I oczywiście pasował idealnie! Jaka radość Amana, gdy zaczął na nim śmigać po ośrodku 🙂 I jak wielka moja radość i wdzięczność Bogu za ten cud! Za to, że znów spotkałam tego chłopca, za to że załatwił wózek dla niego (a niby się skończyły :P), i to tak błyskawicznie, bo normalnie proces oczekiwania trwa 2 miesiące 🙂 I też taka lekcja zaufania dla mnie, że Bóg nigdy nie zawodzi i też lepiej wie, kiedy jest dobry czas, by coś się wydarzyło.

Madzia, ŚMK, Etiopia

W jaki sposób najlepiej wykorzystać czas wakacji? Dzieci mieszkające w okolicy kliniki, w której pracuję, nie zadają sobie takiego pytania. Pochodzą z biednych, wielodzietnych rodzin, a ich rodziców nie stać na jakąkolwiek formę wakacyjnej aktywności dla swoich pociech. Nudzą się. Postanowiliśmy więc wyrwać je z tej wakacyjnej bezczynności.

Wykorzystując ich czas, który mają teraz w nadmiarze i środki, które otrzymaliśmy od polskiej grupy świeckich misjonarzy kombonianów, połączyliśmy przyjemne z pożytecznym i zorganizowaliśmy dla nich szkołę letnią. Wzięło w nie udział łącznie 80 chłopców i dziewcząt w wieku od 12 do 18 lat. Szkoła odbyła się w trzech tygodniowych turnusach: starsze dziewczyny i chłopcy oddzielnie, a młodsze dzieci razem.

Dzień rozpoczynaliśmy wspólną modlitwą Ojcze Nasz, po czym następowały lekcje. Dzieci uczyły się zasad zdrowego odżywiania, higieny, ochrony środowiska, sposobów planowania rodziny, pierwszej pomocy. Słuchały też o problemach, z jakimi zmagają się nastolatki w Etiopii: o używkach, AIDS, chorobach przenoszonych drogą płciową, aborcji, rytualnym okaleczeniu narządów płciowych kobiet i zmuszaniu młodych dziewcząt do małżeństwa.

By przekazywana wiedza lepiej zapadła w pamięć, wiele zajęć przeprowadzonych było poza klasą, w formie ćwiczeń praktycznych lub zabawy. Po lekcji dotyczącej zasad zdrowego odżywiania dzieci poszły do ogrodu, gdzie uczyły się przygotowywać grządki i sadzić warzywa. Lekcja dotycząca higieny zakończyła się otrzymaniem przez wszystkich szczoteczek i past oraz wspólnym myciem zębów. Po omówieniu zasad pierwszej pomocy i wyświetleniu filmów obrazujących prawidłowe zachowanie w takich sytuacjach nastąpiły zajęcia praktyczne, podczas których dzieci wcielały się w role zemdlałych, oparzonych i zakrztuszonych, oraz ich ratowników. Podczas jednej z zabaw uczyły się zasad dobrego zachowania – między innymi tego, by widząc białego człowieka nie wołały za nim „youyouyou”, że grzeczniej jest go po prostu pozdrowić. Na ostatnich zajęciach to, czego się nauczyły podczas całego tygodnia, miały za zadanie namalować.

Jedna z lekcji dotyczyła stworzenia świata. Pokazano na niej zdjęcia obrazujące piękno stworzonego przez Boga świata – przepiękne krajobrazy Etiopii, zdjęcie cudnego zachodu słońca nad  jeziorem Awassa, przy którym mieszkają. Zaraz po tym zobaczyły zdjęcia śmieci leżących w ich okolicy, które niszczą to piękno, które Bóg stworzył. Po tym wstępie poszliśmy razem z zapałem zbierać leżące w pobliżu śmieci.

W czasie przerwy między lekcjami dzieci otrzymały paczkę ciastek. Każde dziecko codziennie dostawało też pożywny obiad: indżerę z różnymi warzywami, co było również dobrym zobrazowaniem zasad zdrowego odżywiania, o których uczyli się podczas lekcji. Szkoła zakończyła się oficjalną galą, podczas której dla każdego ucznia rozdano certyfikaty uczestnictwa oraz w prezencie zestawy szkolne: (zeszyty, długopis, ołówek i temperówkę), co dla wielu rodzin było znacznym odciążeniem domowego budżetu. Dodatkowo, dwanaścioro najbardziej aktywnych uczniów zostało nagrodzonych specjalnym zestawem do matematyki (cyrkiel, linijka, ekierka).

Wszystkim szkoła się bardzo podobała. Nauczyciele cieszyli się, że uczniowie byli zainteresowani omawianą tematyką, a uczniowie już czekają na kolejną szkołę w przyszłym roku.

Tobiasz Lemański, ŚMK, Etiopia