Afryka – Strona 28 – Swieccy Misjonarze Komboniane

Łóżko jest łóżkiem, jeśli jest lóżkiem dla Ciebie

7 kwietnia, 2016 przez Alberto de la Portilla

Lud Borana to wpól koczownicze plemię pasterskie żyjące na dalekim południu Etiopii, którego życie toczy się wokół opieki nad stadem bydła: krowami, wielbłądami owcami i kozami – podrożowanie z nimi w poszukiwaniu trawy i wody. Ich wzorzec życia dziś jest dokladnie taki sam jak setki lat wcześniej. W ostatnich latach wielokrotnie odwiedziłam (Maggie) lud Borana (głównie były to krótkoterminowe wyjazdy w ramach programów zdrowotnych ) ze Zgromadzeniem Sióstr Miłosierdzia (SCCG), które służą wsród Borana, w wiejskiej placówce w Dadim. Czas tam spędzony wspominam niezykle miło i cieszę się, że mialam okazje poznać ten lud i doświadczyć życia z nimi. Jest coś niezwykłego w pasterzach, ich sposób życia, niedostępne skaliste tereny bardzo przyciagają.

Może to przez doswiadczanie chwil takich jak ta:

Kiedy pracowałam w Dadim, wraz z siostra Annie Joseph hinduska siostra misjonarka, pewnego piątkowego wieczoru wybrałyśmy sie do szpitala, żeby odwiedzić 2 pacientki chore na zapalenie płuc – matkę wraz z jej 9-miesięczną córeczką. Kiedy weszłyśmy do pokoju, zobaczyłam, że matka z córeczka na rękach w dziwny sposób siedziała na skraju łóżka. Siostra Annie poprosiła mnie o pomoc w przesunięciu materaca na ziemię, żeby matce bylo wygodniej zająć się dzieckiem. Gdy to zrobiłam, kobieta znów usiadła na roku materaca, w ten sam dziwaczny (dla mnie) sposób. Dotarło wtedy do mnie, że ona nigdy wcześniej nie widziała łóżka w takiej wersji jaką my znamy. Chwilę później, do pokoju wpadło dwóch chłopców ze skórą zwierząt pod pachą. Siostra Anna spojrzała na nich a potem wyszeptała do mnie „nic się nie dzieje, pozwólmy im to zrobić tak jak chcą”. Patrzyłyśmy w milczeniu, jak matka bierze skórę, rozkłada na podłodze i kładzie się na niej razem z córką. Chwilę poźniej obie spokojnie zasnęły.

Jak różny to spośób życia od tego, który znamy!

Wszyscy możemy dostosować się do wielu różnych miejsc i ludzi, ale to jak swobodnie się czujemy zależy od rzeczy, jedzenia, języka i przyzwyczajeń, które znamy, i które zawsze wypełniaja nasze serca spokojem. Opowiedziałam tą historię mojej przyjaciółce, uznała, że to niezwykły dar móc zatrzymać się i zrobić krok w tył żeby móc zobaczyć świat z perspektywy innej niż nasza. Jakże chętnie i często chcemy dzielić się tylko naszym doświadczeniem, nasza wiedzą, naszymi myślami i pomysłami zapomninając o tym jak wiele wtedy tracimy.

-Maggie i Mark Banga

ŚMK służacy w Awassie, Etiopia

Zdjęcia plemienia Borana w Dadim:

Pierwsze spotkanie szkoleniowe ŚMK- Mozambik 2016r.

3 kwietnia, 2016 przez Alberto de la Portilla

Niedawno miałem okazję uczestniczyć w pierwszym spotkaniu formacji ŚMK w Mozambiku. Zostałem tam zaproszony w ramach szkolenia i nawiązywania dialogu z koordynatorem tamtejszej wspólnoty oraz aby podzielić się moim doświadczeniem. Podczas tego spotkania otrzymałem szansę spojrzenia na Boga jako Miłosiernego Ojca. Pomogło mi to zajrzeć w głąb mojego umysłu i dojrzeć pewne sprawy, o których póżniej dyskutowaliśmy.

Po dniu osobistej refleksji, modlitw i dzielenia się swoimi przemyśleniami, oraz doświadczenia Bożego miłosierdzia i odpoczynku, kontunuowaliśmy nasze spotkanie podsumowując rok 2015. Najpierw rozmawialiśmy o strukturze tamtejszej społeczności, zrealizowanych projektach: stołówce szkolnej, sprzedaży rękodzieła oraz o następnym projekcie w Cabaceira. Nastepnie poruszylismy tematy animacji misyjnych, działalności duszpasterskiej, spraw ekonomicznych, oraz przyjazdów i wyjazdów w ramach społeczności.

Kolejnym punktem spotkania było wystąpienie brata Luisa (Doradca MCCJ dla grupy ŚMK w Mozambiku). Wspomniał on o wadze naszego powołania jako świeckich misjonarzy , ponieważ nasza praca na misjii jest niezwykle istotna i dzięki niej możemy wspierać i pomagać księżom którzy tam posługują oraz naszym braciom i siostrom. Także św. Daniel Comboni wspominał o tym, że świeccy są integralna częścią każdej misji.

Całe spotkanie zakończyliśmy wspólnym posiłkiem, gdzie miałem okazję spróbować wybornych zielonych pomidorów (w Meksyku robi się z nich ostry korzenny sos) i uczestniczyć w wesołej rozmowie na temat tradycyjnych potraw z różnych części świata.

Arnaldo Inasio Sualehe

List do rodziny komboniańskiej na Jubileuszowy rok Miłosierdzia

1 marca, 201628 lutego, 2016 przez Alberto de la Portilla

„Nie na krótką chwilę stworzył to Cudowne Serce… każde jego bicie wypełnione jest najczystszą i najmiłosierniejszą miłością do człowieka. Od momentu swego narodzenia, poświecony w żłóbku w Betlejem, spieszy aby głosić pokój temu światu po raz pierwszy: jako mały chłopiec w Egipcie, samotnik w Nazarecie, głosiciel dobrej Nowiny w Palestynie, dzieli swój los z biednymi, zaprasza maluczkich, aby do niego przyszli, dodaje otuchy w smutku, leczy chorych, i wskrzesza umarłych; wzywa, utrudzonych i przebacza skruszonym; umierając na krzyżu, z wielką łagodnością modli się za swoich oprawców, zmartwychwstały w chwale, posyła apostołów, aby głosili zbawienie całemu światu.”

(W 3323).

Droga Rodzino Komboniańska,

Wraz z tym listem – owocem modlitwy, przemyśleń i kontemplacji, kończymy Rok Życia Konsekrowanego i rozpoczynamy świętowanie Jubileuszowego Roku Miłosierdzia. W związku z tym, chcielibyśmy przedstawić wszystkim członkom Rodziny Komboniańskiej część naszych przemyśleń, a w szczególności chcemy zaprosić każdego z osobna do życia pełnego wyzwań i szans, jakie daje nam i naszej rodzinie ten rok Miłosierdzia. Razem z tym listem, chcielibyśmy zaproponować wam dzień modlitwy powszechnej, mając w pamięci słowa Komboniego: „Wszechmoc modlitwy jest nasza siłą”

“Kochać i przebaczać”

Powołani łaską Boga do podążania za Chrystusem śladami Św. Daniela Komboniego “W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. (Ef 1:4), otrzymaliśmy również , jako integralną część naszego charyzmatycznego DNA, powołanie do kontemplowania przebitego serca Chrystusa Ukrzyżowanego, najbardziej wymownego przykładu nieskończonego miłosierdzia Boga względem całej ludzkości. Powołanie to pozwala nam przemieniać nasze wnętrze, abyśmy także mogli obejmować wszystkich miłością i miłosierdziem „ ku chwale majestatu swej łaski,
którą obdarzył nas w Umiłowanym. W Nim mamy odkupienie przez Jego krew – odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski.” (Ef 1:6-7).

Jako uczniowie i uczennice Chrystusa jesteśmy świadomi, że Ewangelia, którą chcemy głosić, jest większa niż my. Wezwanie nas do zaświadczenia o Chrystusie naszym życiem i słowami jest wymogiem dla nas jako kontynuatorów jego nauki, jednakże każdy z nas jest do tego powołany w innym stopniu i zakresie.

Poprzez naszą modlitwę codzienną, życie sakramentalne, kierownictwo duchowe i spotkania z braćmi i siostrami doświadczamy miłosierdzia Bożego. Jesteśmy wdzięczni Duchowi Świętemu, który działa w naszych sercach udzielając nam poczucia skruchy i oczyszczenia. Dziękujemy Bogu za radość z odpuszczenia win, radość, która odnawia nas i sprawia, że jesteśmy gotowi rozpoczynać wszystko na nowo, każdego dnia.

“Miłosierni jak Ojciec”: w naszych rodzinach i wspólnotach

Bóg kocha nas, przebacza nam i sprawia, że możemy doświadczać tajemnicy osobistego spotkania z nim i wyrażać jego miłosierdzie w stosunku do innych ludzi. W naszych wspólnotach i rodzinach, jesteśmy ciągle wzywani do wzajemnej akceptacji, poprzez Ducha Świętego, który jednoczy nas wokół Jezusa i sprawia, że jesteśmy jeszcze bardziej apostołami wieczernika.

W życiu codziennym, w momentach karcenia w braterski sposób naszych bliskich, a także podczas naszych spotkań i zebrań, dowiadujemy się w jakim stopniu żyjemy we wzajemnym miłosierdziu. Jeśli wszyscy staramy żyć się przesłaniem Dobrej Nowiny i miłosierną miłością Boga, pomagamy sobie wzajemnie wzrastać w Chrystusie, dostąpić oczyszczenia i pojednania z innymi.

Nasi bracia i siostry, członkowie rodziny, pomagają nam zrozumieć , że oni wybaczają nam wtedy gdy cierpliwie czekają i gdy robią krok w naszym kierunku. Sprawiają, że mamy kontakt z miłością, kiedy wierzą w nas pomimo naszych ograniczeń. Kiedy wspólnoty i rodziny żyją miłosierdziem, stają się miejscem łaski, uzdrowienia i pojednania w komunii z tymi, z którymi budują swoje życie, bez negowania trudności, słabości czy ograniczeń – swoich i innych osób.

Wszyscy mogą dostąpić łaski miłosierdzia którą my żyjemy. „Miłosierdzie nie zaprzecza sprawiedliwości, lecz raczej wyraża Boży sposób dotarcia do grzesznika, propozycję nowej szansy spojrzenia na siebie, nawrócenia i wiary” (MV 21).

Miłosierni w Ojcu: w społeczności apostolskiej

Bóg – nasz Ojciec, powołał nas do służby i dobrowolnej pracy w społeczności apostolskiej. Bardziej niż tylko do współpracy, wzywani jesteśmy do wzrastania, wychodzenia z siebie i przemienienia siebie w Chrystusa, posłusznego sługi. Nam, powołanym do życia zgodnie z nowym przykazaniem miłości: „Miłujcie się wzajemnie, jak ja was umiłowałem (Jn 13:34-35), Pan daje wszystkie potrzebne łaski po to aby głosić jego miłosierdzie i czynić nas zdolnymi do przebaczenia.

Dar miłosierdzia czyni nas zdolnymi do wyjścia z siebie, to życia czynami wrażliwości i wyrozumiałości dla innych: po to by być miłosiernymi względem ciała i względem ducha.

Często, ciężko jest nam żyć w miłosierdziu zgodnym z Duchem Chrystusowym. Zdaża się, ze jesteśmy bardziej zaangażowani w działalność charytatywną, misyjną względem tych, którzy są daleko a zapominamy o tych, z którymi żyjemy na co dzień, jako tych, których również jesteśmy powołani ewangelizować. Bóg, który chce żebyśmy byli miłosierni, pragnie byśmy byli miłosierni najpierw dla tych, którzy są najbliżej nas.

Miłosierni w Ojcu: względem dzieci Bożych

Nasz rodzaj służby zaprasza nas do powierzenia siebie Dzieciom Bożym, którzy witają nas w Jego imię. Doświadczenie uczy nas, ze jeśli jesteśmy otwarci i pokorni, nasi bracia i siostry będą miłosierni względem nas. Podejście arogancji i wyższości z naszej strony spowoduje różnego rodzaju negatywne reakcje. Powołanie do życia w miłosierdziu, (co też Komboni czynił) obliguje nas do podjęcia podróży w kierunku nawrócenia i życia pełnego prostoty, pokory i człowieczeństwa.

Miłosierni w Ojcu: w stosunku do instytucji

W czasie naszej przynależności do różnych Instytutów/ Grup/ Rodziny Komboniańskiej, wraz z wiekiem powinno w nas wzrastać poczucie miłości, zdrowej dumy i wdzięczności. Jednakże, niekiedy znajdujemy w sobie uczucia rozgoryczenia, destruktywnej krytyki oraz „terroryzmu plotek” jak nazywa to Papież Franciszek. Możemy mówić, że to jest część naszej ludzkiej natury naznaczonej grzechem i zmiennej. Nasze słabości nie powinny jednak ani nas zaskakiwać ani gorszyć. Nie powinny zmniejszać naszego poczucia przynależności, radości z faktu bycia Kombonianinem, czy naszego pragnienia zaangażowania w życie, a także naszego powołania do bycia świętym i zdolnym do poświęceń, śladami Komboniego. W tym roku, w roku Miłosierdzia, pozwólmy Bogu uleczyć nasz ból i rany, „ obleczmy się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość…” (Kol. 3:12) i oddajmy nasze nowe życie Rodzinie Komboniańskiej.

Miłosierni w Ojcu: Narzędzia miłosierdzia

Doświadczenie miłosierdzia napełnia nas radością i pragnieniem głoszenia słów „jego miłosierdzie nie zna granic”(PS. 25:6) Podążając za przykładem Św. Daniela Komboniego, doświadczenie Bożego miłosierdzia sprawia, że otwieramy nasze serca i ramiona w kierunku cierpiących po to byśmy „pociechę otrzymaną od samego Boga, mogli ofiarować innym w ich utrapieniu” (2 Kor 1:4). W naszej służbie i obecności pośród dzieci Bożych, poprzez „bycie misjonarzem” jesteśmy wezwani do uczestnictwa w misji ratowania ludzi poprzez Miłosierdzie Boże objawione w Jezusie.

A więc…świętujmy Miłosierdzie

W tym jubileuszowym roku, przez wstawiennictwo Maryi, Miłosiernej Matki, prośmy Boga Ojca o dar przyznania się, że potrzebujemy jego miłosierdzia, i naszym pragnieniem jest być pojednanym: ze sobą samym, z naszymi braćmi i siostrami z naszych wspólnot, z członkami naszych rodzin, z naszymi współpracownikami, wszystkimi, którym służymy oraz z Grupami i Instytutami Komboniańskimi.

W związku z tym, chcemy zaprosić wszystkich członków Rodziny Kombonianskiej – ŚMK, SMK, IŚMK, MKSJ, – i inne grupy /ruchy, które czerpią inspirację z charyzmatu Komboniego, do świętowania, 17 Marca 2016 roku, XX rocznicy beatyfikacji Św. Daniela Komboniego, poprzez dzień modlitwy i kontemplacji Miłosierdzia Bożego, o którym świadczył także Komboni. Jest to zaproszenie dla nas Wszystkich, jako jego dzieci, abyśmy pozwolili sobie na przemianę naszego wnętrza Miłosiernemu Sercu Jezusa oraz żebyśmy się odrodzili do miłosierdzia i zaangażowania w głoszenie słowem i czynem Bożego Miłosierdzia najbardziej opuszczonym i cierpiącym.

Z wyrazami głebokiej miłości

Rada Generalna i Koordynator Centralnej Komisji ŚMK

Centralna Komisja:

SMK – Siostry misjonarki Kombonianki

IŚMK- Instytut Świeckich Misjonarek Kombonianek,

MKSJ – Misjonarze Kombonianie Serca Jezusowego

ŚMK – Świeccy Misjonarze Kombonianie.

Rzym, 28 Luty, 2016.

Coś sie kończy, cos sie zaczyna…

26 lutego, 2016 przez Alberto de la Portilla

Wakacje naszych dzieci kończą się w ten poniedziałek, niezwykle długie wakacje, trwały trzy miesiące. Powodem tak długich wakacji były wybory nowego prezydenta Ugandy, które odbyły się 18 lutego, na szczęście obyło się bez problemów i teraz cieszymy się pokojem. Za niecałe trzy tygodnie znów będę w Polsce. Coś się kończy a coś zaczyna…

Podczas tych wakacji najwięcej czasu spędzałam z najmłodszymi dziećmi, które mają problemy w szkole. Można powiedzie, że prowadziłam im zajęcia wyrównawcze. Jednak tym razem zajęcia odbywały się w innym pomieszczeniu. Po wyremontowaniu otrzymałam do dyspozycji jadalnię, którą przekształciłam w pokój edukacyjny. Razem z dzieciakami spędzamy tam bardzo dużo czasu, który poświęcamy na edukację ale też dobrą zabawę. Malowanie farbami, zabawa plasteliną, wycinanki, kolorowanki – dla nas normalne i powszechne – dla moich dzieci wyjątkowe, nowe. Choć z wykształcenia jestem pracownikiem socjalnym, tutaj spełniam się w roli pani ze świetlicy. Przez cały mój pobyt tutaj przekonałam się, że to najlepsze miejsce dla mnie, chociaż jest to niesamowite, bo nigdy nie chciałam pracować z najmłodszymi dziećmi – misja uczy pokory i zaangażowania tam, gdzie jest potrzeba, a nie gdzie się chce. Czasami nasze wyobrażenia są nieprawdziwe, nasze widzenie świata inne, bez pokrycia z rzeczywistością i prawdziwymi potrzebami – potrzeba czasu, modlitwy, a przede wszystkim otwartości na działanie Ducha Świętego, aby odkryć czego tak naprawdę chce od ciebie Pan Bóg w tym miejscu. Nie mówię, że już to w zupełności wiem, ale po trochę zaczynam odkrywać, rozumieć po co mnie tu posłano. Pomimo, że mój czas dobiega końca wiem, że po wakacjach wrócę do moich dzieci, do St. Jude.

St. Jude to nie tylko dzieci, ale też pracownicy – mamki, ludzie z którymi spędziłam dużą część czasu. Na początki mojej misji została mi przydzielone stanowisko osoby odpowiedzialnej za pracowników oraz za mamki. Było to ciężki zadanie – nadal jest. Jestem najmłodsza z wszystkich pracowników, a zostałam ich przełożonym. Miałam sprawdzać, oceniać. Sytuacja nie była komfortowa, bo przecież ja tu przyjechałam pomagać, a nie kontrolować. Jak pisałam – misja uczy pokory, ale też weryfikuje twoje wyobrażenia o samym sobie, wiedzę, zachowania. Muszę powiedzieć, że czasami najprostsze rzeczy prowadziły do nieporozumień. Sposób mówienia, postępowanie, gesty były czasami źle interpretowane, ale działało to w dwie strony. Na szczęście po czasie lepszych i gorszych dni nauczyliśmy się siebie, swoich zachowań, reakcji, oczekiwań.

Misja to także wspólnota – w moim przypadku niezwykła wspólnota. Zostałyśmy we cztery wysłane na nowe miejsce, otwierałyśmy wspólnotę w Gulu, przed nami istniała tylko w Matany, gdzie była nasza Danusia. Cztery młode, niedoświadczone dziewczyny, jedna Hiszpanka, trzy Polki. Czas spędzony na modlitwie, rozmowach, odpoczynku, ale także kłótniach, nieporozumieniach wymianie poglądów – intensywny, piękny czas. To, co zawsze nas jednoczy to misja, ludzie, a przede wszystkim modlitwa. Każda z nas z innym obrazem Boga, ale z otwartym sercem i wiarą.

Dziękuję w imieniu moim i całej mojej wspólnoty za każdy dobry gest, kartki świąteczne, maile. W imieniu naszych dzieci za wsparcie finansowe – dzięki niemu mają nowe mundurki, lepsze jedzenie, sprawdziliśmy ich zdrowie i pokolorowałyśmy świat J Ale przede wszystkim dziękuję za każde dar modlitwy, za każde westchnienie za nas – bez Waszej modlitwy nie było by nas tutaj.

Ewa Maziarz, ŚMK

Bo dla Boga nie ma nic niemożliwego!

15 stycznia, 2016 przez Alberto de la Portilla

CLM Ethiopia

Jednym z moich głównych apostolatów jest praca fizjoterapeutki w ośrodku Misjonarek Miłości. Tam też jakiś czas temu siostry poprosiły mnie o odwiedzenie jednego z ich pacjentów – Addisu – nastoletniego chłopca umierającego na raka kości. Mama Addisu zmarła na raka, jego siostra również. On sam zachorował 1,5 roku temu, ale jako że pochodził z ubogiej rodziny nie mieli pieniędzy, by wysłać go na leczenie. W końcu trafił do jednej z misyjnych klinik na wiosce odległej ok. 100 km od Awassy. Tam niestety za wiele nie mogli mu pomóc, było już za późno na jakiekolwiek leczenie, więc wysłali go do Awassy do domu Matki Teresy. Jak tu przyjechał był w strasznym stanie psychicznym, bardzo cierpiącym ze względu na ból, ale też i strach przed śmiercią. Lecz gdy go spotkałam aż nie mogłam uwierzyć, że to ten sam chłopiec. Był tak pogodny, uśmiechnięty, spokojny. Mimo że czasem przez twarz przechodził mu grymas bólu (który musi być niewyobrażalny, jego noga w którą zaatakował rak wygląda potwornie… i też nie ma tu tak silnych leków, które stosowane są u nas u pacjentów paliatywnych), to za chwilę powracał uśmiech i chęć do rozmowy. Gdy zapytałam chłopca, o czym marzy, by może spróbować spełnić jego życzenie, jeśli będzie w zakresie moich możliwości, powiedział, że to, czego najbardziej teraz pragnie to chrzest. Była to dla mnie zaskakująca odpowiedź. Ale jednocześnie wszystko stało się jasne – ten jego pokój serca, to pogodzenie się z chorobą i umieraniem, ta radość mimo cierpienia… To wszystko Boża zasługa, Boga, który otoczył Go tak ogromną Miłością i Swym pokojem, w tych trudnych chwilach.

Od poznania Addisu bardzo dużo się za niego modliłam i też prosiłam o modlitwę wszystkich znajomych. I tak oto mogliśmy doświadczyć jak wielką moc ma modlitwa!

CLM Ethiopia

Pojawiła się szansa konsultacji z innymi lekarzami i okazało się, że zmiany w płucach wcale nie są przerzutami nowotworowymi i że jeszcze nie jest za późno na amputację, która może uratować jego życie! Na jednym z naszych biblijnych spotkań (gdzie zawsze mamy też omadlanie różnych spraw) wspomniałam o Addisu i okazało się, że mąż jednej z naszej grupy jest chirurgiem! I to jednym z najlepszych w tej części Etiopii (bo ze studiami skończonymi w Europie i 20-letnim doświadczeniem pracy!). już wtedy było widać, jak Bóg zaczyna działać i wszystko łączyć 😉 Potem też niesamowicie szybkie spotkanie z doktorem (bo Addisu coraz bardziej cierpiał, przez rozchodzącą się po ciele infekcję z ran na nodze) i następnego dnia operacja! Tutaj by operacja mogła się odbyć potrzeba zdobyć krew, więc mega szybka akcja by w ciągu kilku godzin znaleźć donorów (jak dobrze mieć wspólnotę! Maggie od razu zgodziła się pójść ze mną :)). Wśród Etiopczyków jeszcze wciąż panuje spory lęk odnośnie krwiodawstwa, ale jest tu sporo akcji promocyjnych i powoli się to zmienia… W każdym razie Addisu jest taki niesamowity! I to też modlitwa zapewne dała mu taki pokój, że gdy brali go na salę operacyjną w ogóle nie okazywał strachu czy smutku, że straci nogę, a wręcz promieniował radością. Bo będzie żył! Po kilku dniach wypisali go ze szpitala i teraz intensywnie działamy z fizjoterapią, by mógł zacząć znów chodzić. i też kolejny cud w całej tej sytuacji – ojciec Addisu, po śmierci żony i córki, widząc umierającego syna całkowicie się od niego odciął… Było to zbyt wiele dla niego widzieć ostatniego członka rodziny umierającego na raka i nie móc z tym nic zrobić (tym bardziej, że tu mężczyźni mają naprawdę silną rolę w społeczeństwie i w rodzinie, więc tym bardziej ciężka to sytuacja). Pogrążył smutek i ból w alkoholu… Ale teraz gdy dowiedział się, że syn będzie żył, przyjechał do Awassy i niesamowicie się o niego troszczy! To jest tak piękne! Że Bóg uzdrawia nie tylko chłopaka, ale i jego relacje z ojcem… Choć wiadomo, że jeszcze sporo przed nimi, więc módlmy się dalej!

Madzia Plekan ŚMK w Awassa Etiopii