Swieccy Misjonarze Komboniane

Radość Ewangelii źródłem misyjnego zapału

LMC Polonia

Świeccy Misjonarze Kombonianie mieli okazją ostatnio świętować i to bardzo uroczyście. Było to niecodzienne wydarzenie, bo aż trzy dziewczyny z naszej wspólnoty wstąpiły oficjalnie do Ruchu Świeckich Misjonarzy Kombonianów. Niech Bóg im błogosławi!

W dniach 12-14 czerwca uczestniczyliśmy w naszych comiesięcznym spotkaniu formacyjnym a jednocześnie mieliśmy okazje współorganizować i uczestniczyć w IV Krajowym Kongresie Misyjnym. W piątek rozpoczęliśmy Mszą św. i wstąpieniem Kasi Tomaszewskiej, Magdy Fiec i Anny Obyrtacz do Ruchu Świeckich Misjonarzy Kombonianów. Dzięczyny przybyły do Warszawy już dzień wcześniej, by pomodlić się i spędzić dotykowy dzień w ciszy i spokoju. Podczas Mszy dziewczyny wypowiedziały słowa specjalnej modlitwy ułożonej przez nie same na tą okazję. Oprócz tego podpisały oficjalną deklarację przystąpienia i złożyły ją na ręce delegata generała Kombonianów ojca Gianniego Gaigi. Trzeba podkreślić, że szczególnie licznie przybyła rodzina oraz znajomi Kasi Tomaszewskiej z „kraju śląskiego”. Kasia za cel misji wybrała Mozambik, Ania Republikę Środkowoafrykańską a Magda jest w trakcie wyboru. Po Mszy i uroczystościach mieliśmy okazję zjeść kiełbaski i kurczaka z grilla, bowiem byliśmy goszczeni przez wspólnotę ojców w Warszawie na ul. Łącznej. Ojciec Guillermo, przełożony wspólnoty wielokrotnie zapraszał i podkreślał, że we wspólnocie zawsze jest miejsce dla ŚMK, a tym bardziej w Kościele w ogólności. Na naszym spotkaniu była obecna także nasza koleżanka Danusia Król, która dzieliła się z nami swoim doświadczeniem z pobytu w Ugandzie. Mieliśmy także okazję pomówić z o. Andrzejem Filipem, na dzień przed jego powrotem na misje do Mozambiku. Była także obecna nasza znajoma siostra Ula Bayer wraz z grupą dzieci z Mosiny koło Poznania.

Następnego dnia uczestniczyliśmy już w kongresie w centrum Warszawy. Organizatorem Kongresu była Komisja Episkopatu Polski ds. Misji oraz Papieskie Dzieła Misyjne. Hasło Kongresu brzmiało: „Radość Ewangelii źródłem misyjnego zapału”. Patronem Kongresu został św. Jan Paweł II, największy Misjonarz współczesności. Trzeba podkreślić, że to wydarzenie nietypowe i kongres misyjny jest organizowany nieregularnie, co kilkanaście/kilkadziesiąt lat.

Organizatorzy zaproponowali trzy formy dostosowane do wieku uczestników: dla dzieci, dla młodzieży oraz dla osób dorosłych. Podzieliliśmy się na trzy grupy, by pomóc w trzech miejscach równocześnie. Wszystkie wydarzenia odbyły się w centrum Warszawy, a grupa dla dorosłych była nieopodal Pałacu Kultury i Nauki. Lokalizacja oraz otwarty charakter sprawiły, że wiele osób zainteresowanych mogło odwiedzać stosika, w tym także nasze. Mieliśmy ze sobą liczne publikacje, kalendarze, materiały promocyjne, koszulki i wiele innych. Była okazja pomówić zarówno z odwiedzającymi i zachęcić ich do tej formy zaangażowania w Kościele. Poznaliśmy wszelakiego rodzaju zakony, kongregacje i wspólnoty skupione wokół misji, wielu ojców, braci i sióstr, ale także świeckich organizacji niosących pomoc ad gentes. Po sąsiedzku spotkaliśmy naszych znajomych z Akademickiego Koła Misjologicznego w Poznaniu. Dowiedzieliśmy się, że MIVA Polska (www.miva.pl) pomaga misjonarzom i zaopatruje ich we wszelkiego rodzaju środki transportu. Jeden z księży powiedział, że niebawem udaje się z samochodem do naszego znajomego ojca Adama Zagaji w Ekwadorze. Były obecne liczne organizacje NGO. Mnie najbardziej przekonała osoba Szymona Hołowni i Fundacja Kasisi (www.fundacjakasisi.pl) oraz Dobra Fabryka (www.dobrafabryka.pl). W panelu konferencyjnym Hołownia podkreślał istotę zaangażowania świeckich w Kościół oraz sens pomocy braciom, nie tylko w Afryce, ale również np. napływającym do Europy imigrantom. Niedaleko naszego stoiska był także punkt Światowych Dni Młodzieży oraz osoby zachęcające do udziału w akcji Bilet dla Brata (www.biletdlabrata.pl), by pomóc szczególnie ubogim osobom ze Wschodu. Przy stoisku z kawą był obecny z kolei Karol Pawłowski, świecki, który zainspirowany św. Wojciechem oraz szlakiem pielgrzymkowych do grobu św. Jakuba Apostoła w Santiago de Compostella próbuje stworzyć i wypromować szlak Drogę św. Wojciecha Gniezno-Magdeburg (www.droga-swietywojciech.pl). Te wszystkie spotkania pokazały nam jak wielobarwny i różnorodny jest Kościół i jednocześnie jak wiele jest jeszcze do zrobienia.

Na koniec dnia wszyscy uczestnicy zostali zaproszeni na Mszę św. pod przewodnictwem kard. Fernando Filoniego, a homilię wygłosił kard. Kazimierz Nycz, arcybiskup metropolita warszawski w Kościele Wszystkich Świętych. Kardynałowie podkreślali, że każdy kto wierzy w Ewangelię i żyje wg niej musi być misyjny i nie ma innej prawdy. Liczni zgromadzeni przemaszerowali później w procesji z krzyżem misyjnym i ikoną – znakami ŚDM do Bazyliki Świętego Krzyża. Tam mogliśmy uczestniczyć w koncercie uwielbieniowym i na koniec dnia klaskać i śpiewać na chwałę bożą. Kto mógł śpiewał, kto mógł tańczył – wszystko według talentu. Całość transmitowała także telewizja polska. Na koniec dnia odmówiliśmy Apel Jasnogórski.

Ten bogaty dzień i całe nasze spotkanie daje radość, podobnie jak Ewangelia. A zatem radujmy się i działajmy dalej na naszych drogach misyjnych z uśmiechem i Ewangelią w sercu!

Tomasz Wierzbicki

ŚMK Kraków

Kontrasty

Od kiedy przyjechałam do Etiopii cały czas uderza mnie to, jak tu pełno kontrastów – na każdym kroku i pod każdym względem,… W ciągu ostatnich kilku dni miałam też takie dwa skrajne doświadczenia. W niedzielę zostałam zaproszona przez moją znajomą na zakończenie przedszkola jej synka. Robią tutaj ogromną imprezę wygląda to prawie tak jak absolutorium w Polsce. Dzieciaki występują, prezentują to, czego nauczyły się (głównie po angielsku – czy to jakaś piosenka, czy liczenie, czy alfabet…), a potem ubrane w togi otrzymują certyfikat ukończenia przedszkola. Ogólnie dla mnie to takie zabawne było, tym bardziej widząc, jak poważnie ludzie do tego podchodzą 😉

A wczoraj wieczorem wybrałam się wraz z salezjanami na nocny outing. Są to spotkania na ulicy, z chłopcami żyjącymi tam, i myślącymi o tym, żeby włączyć się do projektu i spróbować zmienić swoje życie, wrócić do rodziny, do szkoły, do społeczeństwa. W Addis jest przeogromna ilość dzieci mieszkających na ulicy, na co dzień spotyka się je na każdym kroku. Ale to spotkanie wieczorem, gdy ulice były zdecydowanie bardziej puste, z dziećmi (czasami też 7-8 letnimi!), z których zdecydowana większość miała przy sobie klej (od którego wdychania są uzależnieni, bo pozwala to nie czuć głodu, zimna, bólu, etc), było niesamowicie uderzające. Mając jednocześnie przed oczami ich mniej więcej ich rówieśników, którzy 2 dni temu kończyli przedszkole, którzy się uczą, którzy mają rodzinę, którzy mają dom…

Magda Plekan

Na co czeka plemię Acoli?

LMC GuluW ostatnią niedzielę rozpoczęliśmy bardzo ważny okres czasu, bo Wielki Tydzień w Kościele. A dziś już Wielka Sobota i wielkie oczekiwanie. Jesteśmy podekscytowane i bardzo szczęśliwe, że ten wspaniały, szczególny czas możemy przeżywać wśród plemienia Acoli. Celebrowanie uroczystości przez ludzi w Gulu jest niesamowite. Począwszy od Niedzieli Palmowej… Kościół pełen ludzi, każdy z nich, od najmłodszego do najstarszego, trzyma gałązkę palmy w ręku, machając nią w powietrzu, przeżycie niezwykłe, można było się poczuć jak w trakcie wjazdu Jezusa do Jerozolimy! Niezwykłe. W Niedzielę Palmową ksiądz zapytał nas wszystkich: na co czekacie w tym tygodniu, czego oczekujecie, na co czeka lud Acoli? Ludzie doskonale wiedzą jak ważne jest Zmartwychwstanie, oni właśnie czekają na Tego, który zwyciężył śmierć, na Tego, który cierpiał, by odkupić nasze winy, by zwyciężyć nasz grzech i dać nam nowe życie. Czekają na zmartwychwstałego Jezusa, który przynosi radość i nadzieję. I tego wszystkiego Wam życzymy. Życzymy prawdziwego spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym, zatrzymania się nad tą wielką tajemnicą, refleksji nad wielką miłością, którą Bóg obdarzył człowieka, wydając Swego Syna na śmierć. Niech Ten, który pokonał śmierć dodaje Wam odwagi na Waszych drogach posługi misyjnej, odwagi do pójścia za Nim, niech napełni Wasze serca radością, pokojem i nadzieją.

Wesołych Świąt!!!

ŚMK w Gulu-Ugandzie

Dzieci św. Judy

LMC Gulu

Nasza Świecka Wspólnota Misjonarzy Kombonianów mieszka w Gulu już od dobrych kilku miesięcy. Pracujemy w St. Jude Children’s Home, ale też żyjemy razem z mamkami i dziećmi. W naszym sierocińcu mieszka ponad 150 dzieci w różnym wieku. Ponad 40 jest niepełnosprawna w różnym stopniu, m.in. dzieci niesłyszące i niewidome, z porażeniem mózgowym, z porażeniem dwu kończynowym a także młodzież, która uległa różnym wypadkom. Mieszkają tu również dzieci z HIV, gruźlicą. Pozostałe dzieci, choć zdrowe w sensie fizycznym są chore w sensie duchowym – po doświadczeniach odrzucenia ze strony najbliższych i doświadczeniach wojny.

Pomimo tych wszystkich chorób i trudnych doświadczeń nasze dzieci są pełne życia, radości i uśmiechu. Każdego dnia rano słyszymy ich zabawy, śmiech i śpiewy. Nasze dzieci są wprost stworzone do wymyślania zabaw, a szczególnie do robienia zabawek z niczego. Potrafią znaleźć kawałek tektury, kółko i patyk i „nowoczesny” samochód wyścigowy już gna po naszym podwórku. Najlepszymi zabawkami są stare opony – toczenie ich na wyścigi daje im niezwykłą radość. Dziewczynki natomiast bardzo lubią bawić się w naśladowanie matek. Kiedy tylko znajdą jakiegoś misia szybciutko zakładają sobie go na plecy i udają, że to dzieci. Najlepiej gdy mają jeszcze kawałek materiału, aby przymocować misia do pleców i mieć wolne ręce, wtedy nazywa się to byelo.

Starsze dzieci pomagają mamom w domach – dziewczyny uczą się jak dbać o dom, gotować typowe dla plemienia Acholi potrawy, takie jak malakwan, boo. Chłopcy pomagają w magazynie gdzie znajduje się jedzenie – kukurydza, ryż, różne odmiany fasoli. To wszystko w czasie wakacji, a gdy rozpocznie się szkoła to od 8:00 do 17:00 większość z nich uczęszcza na zajęcia.

Życie dzieci niepełnosprawnych jest bardziej monotonne. Staramy się je tu trochę ożywić. W ciągu dnia zabieramy je na spacery po podwórku, mają zajęcia z fizjoterapii, bawimy się z nimi w specjalnym pokoju z zabawkami, aby rozbudzić ich wyobraźnię, zmienić otoczenie. I pomimo, że niektórzy z nich mają duży stopień niepełnosprawności nauczyły się nas rozpoznawać. My także rozpoznajemy ich zainteresowania, na przykład Gerard bardzo lubi traktor, który czasami przyjeżdża z farmy, dotyka opony, ogląda jak wygląda kabina, natomiast Geoffrey lubi kiedy głaska się go po policzkach. Briget uśmiecha się bardzo szeroko, kiedy witając się z nią mówimy „dzień dobry moja piękna Briget”. Nasze dzieci są pełne radości i okazują to uśmiechem, niektóre nawet wrzaskiem, w ich oczach widzimy przyjaźń i zaufanie jakim nas obdarzają.

Nasze życie tutaj kręci się wokół dzieci, czas mija szybko, ale czasami zdarza się coś takiego, co „zamraża” nas na jakiś czas. Ponad miesiąc temu zmarł Izaak. Mały chłopiec z niepełnosprawnością. Bardzo lubił kiedy, nosząc go na rękach, wystawiało się jego twarz na wiatr, aby poczuł jego muśnięcia. Miał niezwykły uśmiech, kiedy nosiło się go na rękach trzymał się kurczowo, a kiedy go odkładało z powrotem do wózka zaciskał swoje małe wargi – jak wojownik – żeby się nie rozpłakać. Dziś już go nie ma z nami, ale to doświadczenie bardzo mocno utkwiło nam w sercach.

Każdy nowy dzień zaczyna się tak samo, pełne energii stawiamy czoła nowym wyzwaniom, wieczorem, dziękując Bogu w naszej małej domowej kaplicy, za siłę i miłość jaką otrzymałyśmy, zmęczone ale szczęśliwe czekamy na nowy dzień.

ŚMK w Gulu-Ugandzie