Alberto de la Portilla
Miłość w praktyce jest srogą i okropną rzeczą
Dorothy Day, założycielka ruchu Katolicki Pracownik powiedziała kiedyś: ” Miłość w praktyce jest srogą i okropną rzeczą w porównaniu do miłości w snach. Rzeczywistość nadal konfrontuje nasze marzenia, naszą nadzieję i naszą idealną wizję”. Day dobrze o tym wiedziała, bo oddała swoje całe życie zmaganiu się w solidarności z ubogimi. Kochanie ubogich jest trudną rzeczą. Nawet kiedy się przychodzi ze szczerym pragnieniem, aby ” służyć ubogim ” nie możemy tego zwalczyć, ale mamy pewną romantyczną wizją tego, kim są ubodzy i czego według nas oni potrzebują. Ale codzienna praktyka tego jest daleka od romantyczności i jestem zaskoczony, jak wiele razy zupełnie daję plamę w miłości ubogich, podczas gdy dokładnie próbuję to osiągnąć. To była część mojej podróży jako świeckiego misjonarza w Etiopii .
Ale trwa jedno podstawowe źródło inspiracji -> Mateusza 25:40 : “Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili “Jezus w Mt 25:31-46 opisuje, że dziedzictwo Jego Królestwa opiera się na czymś zupełnie prostym i osiągalnym. Po raz kolejny Dorothy Day rzuca jasne światło, gdy komentuje: “Jeśli Chrystus sam by tego nie powiedział, wierzenie temu wydawałoby się skończonym wariactwem. Ale powiedział, że szklanka wody podana żebrakowi jest podana Jemu. On stworzył niebo zawieszone na sposobie działania względem Niego w Jego powszednim przebraniu, wątłych, zwykłych ludzi.”
Mateusz 25:40 nadal pozostaje wielkim wyzwaniem i zachętą dla mnie. Widząc Jezusa w tych wokół mnie, zaczynam doceniać i dbać o ich cierpienia, a także ich radości, nadzieje i dary, którymi przyczyniają się do świata. Zaczynam również realizować moje własne ubóstwo, przyjmując, że jako ludzie wszyscy dzielimy pewne złamanie i poczucie straty, odrzucenia i niespełnionych potrzeb. Widzę, że prawdziwym wyzwaniem jest zaufanie “Jezusowi” w innych, nawet jeśli nie mogę go zobaczyć. Uwierzcie mi, są chwile, kiedy pocieram oczy, żeby zobaczyć Jezusa, ale widzę tylko błędy i rozczarowania.
Uczę się także, że zawarta w akcie miłości najbiedniejszych jest całkowita sfera ludzkiej mocy – cierpliwość, przebaczenie, empatia, nadzieja, wytrwałość i odwaga. Całe zapotrzebowanie Bożego przesłania Miłości streszcza się w obowiązku kochania ubogich ze względu na ukryte wezwanie do autentyczności i otwartości serca, które jest poszukiwane w praktyce, realizacji tego zadania w życiu codziennym ( gdy romantyczny filtr znika) .
Kiedy rozważam wszystkie te rzeczy, to sprawia, że wierzę, że na końcu czasów , kiedy będę twarzą w twarz z Jezusem, zostanie mi zadane tylko jedno pytanie : Jak kochałeś biednych ?
– Mark
Maggie, Mark y Emebet Banga, Świeccy Misjonarze Kombonianie, Awassa, Ethiopia
Młodzi w Matany (Uganda)
W naszej parafii są cztery grupy CYMG (Christian Youth Missionary Group), czyli Chrześcijańska Grupa Misyjna Młodych. Jest to grupa 150 osób uczestniczących w spotkaniach. Chcą działać na rzecz rozprzestrzeniania wiary, nadziei i miłości wśród młodych ludzi. Zaangażowani są w różne formy działalności, np. modlitwę, podzielenie Słowem Bożym, seminaria, warsztaty, debaty, gry, muzykę, taniec i teatr, pokazy filmów edukacyjnych, konkursy i animacje.
Uczestniczą w spotkaniach krajowych i lokalnych. Podczas takich spotkań mogą brać udział w konkursach. W tym roku brali udział w Kongresie Narodowym w Kampali. Dwunastu członków oraz ks. John Bosco rywalizowało z grupami z całego kraju. Wygrali i zostali numerem jeden! Był to czas radości i świętowania zarówno dla nich, jak i dla całej parafii. Wielu ludzi z innych części kraju nie spodziewało się, że wygra grupa z Karamoja, ponieważ region ten uważa się za region nierozwinięty. Mówi się także, że jest najbiedniejszy w Ugandzie.
Młodzi, którzy chcieli pojechać do Kampali, musieli zmierzyć sie z wieloma trudnościami związanymi z organizacją podróży. Dla większości z nich trudnością było pokrycie kosztów podróży. Prawie nikt nie był w stanie zapłacić za podróż, dlatego musieli szukać sponsorów. Wiedziałam o tych problemach i dzięki pieniądzom, które od Was dostałam, mogłam im pomóc. Są oni bardzo wdzięczni za wasze wsparcie oraz hojność i chcą podziękować Wam wszystkim!
 |
 |
Przez Danusia. Polski CLM w Ugandzie
Jedno konieczne
Jednym z najtrudniejszych elementów tego ” misyjnego ” życia dla mnie było przyjmowanie wszystkiego , czego mi brakuje . W moich najniższych chwilach myślę o tęsknocie za moją rodziną , moimi bliskimi kumplami ( to jest tak ciężkie, aby stworzyć tutaj autentyczne rówieśnicze przyjaźnie ) , moimi chrześniakami, rozwojem kariery , oszczędzaniem na emeryturę , moją znajomą kulturą i rzeczami tego typu. Zajęło mi to kilka lat , aby pogodzić się ze wszystkim, z czego muszę zrezygnować , aby być autentycznym w stosunku do Bożego zaproszenia dla mnie, aby stać się bardziej kochającym, co na tą chwilę utrzymuje mnie w Etiopii . Teraz przez większość dni czuję pokój , który jest logicznym skutkiem dobrowolnej ofiary . Ale dowiedziałem się , że najważniejszym efektem jest otwarcie siebie na innych, poszerzenie swoich horyzontów , z dala od siebie na potrzeby innych. Pisma Thomasa Mertona , szczególnie z “Żaden człowiek nie jest wyspą ” były wielką inspiracją :
” Ktoś, kto jest zadowolony z tego, co ma i przyjmuje fakt, że nieuchronnie bardzo dużo tęskni w życiu , jest w znacznie lepszej sytuacji i więcej ma w sobie pokoju , niż ten, kto ma lub doświadcza o wiele więcej, ale który martwi się o wszystko czego może mu brakować . Bo nie możemy dać z siebie tego co najlepsze, jeśli nasze serca są zawsze podzielone pomiędzy tym kim jesteśmy, a kim nie jesteśmy .
Względna doskonałość, którą musimy osiągnąć w tym życiu , jeśli mamy żyć jako dzieci Boże nie jest produkcja przez dwadzieścia cztery godziny na dzień doskonałych aktów cnoty, ale życiem , z którego praktycznie wszystkie przeszkody na drodze do miłości Boga zostały usunięte lub przezwyciężone.
Jedną z głównych przeszkód na drodze do tej doskonałości jaką jest bezinteresowna miłość jest egoistyczny lęk , aby uzyskać jak najwięcej z wszystkiego , bycie błyskotliwym sukcesem w naszych własnych oczach i w oczach innych ludzi . Możemy tylko pozbyć się tego lęku będąc zadowolonymi z tego, że przegapimy coś niemal we wszystkim, co robimy . Nie możemy panować nad wszystkim , spróbować wszystkiego , wszystkiego rozumieć , odwiedzać wszystkie miejsca, każde doświadczenie opróżnić do samego dna. Ale jeśli mamy odwagę pozwolić prawie wszystkiemu po prostu dziać się , prawdopodobnie będziemy w stanie zachować jedną rzecz niezbędną dla nas – cokolwiek to może być. Jeśli jesteśmy zbyt chętni na wszystko , przegapimy prawie na pewno nawet tę jedną rzecz, której nam potrzeba.
Ten typ autentycznego szczęścia polega na dowiedzeniu się dokładnie czym “jedno konieczne” może być w naszym życiu i chętnej rezygnacji z całej reszty . Do tego czasu, przez boski paradoks, okazuje się, że wszystko jest nam dane razem z jedną rzeczą ,której potrzebowaliśmy. ”
– Mark
Maggie, Mark and Emebet Banga, Świeccy Misjonarze Kombonianie, Awassa, Ethiopia
Wspólnota Misjonarzy Kombonianów w Etiopii – Maggie, Mark i Emebet Banga
Pozdrowienia z Etiopii! Nazywamy się Mark i Maggie, pochodzimy z Kanady, i wraz z naszą córką Emebet od 4 lat służymy jako Świeccy Misjonarze Kombonianie w Auasie. Przebywający tutaj Kombonianie przyjęli nas bardzo ciepło i czujemy się jak członkowie komboniańskiej rodziny. Nasza wiara i pragnienie, aby uczynić w naszych sercach więcej miejsca dla Boga zachęciły nas do przyłączenia się do Misjonarzy Kombonianów. Poczuliśmy się powołani do tej misji jako młodzi małżonkowie. Byliśmy bardzo podekscytowani podejmując się tego dzieła i chcieliśmy dać z siebie jak najwięcej. Jesteśmy wdzięczni Bogu za wszystkie błogosławieństwa jakie otrzymaliśmy. Największym z nich jest nasza córka Emebet, którą adoptowaliśmy w Etiopii. Ma teraz 2 lata i każdego dnia na nowo uświadamiamy sobie jakim darem jest ona dla nas i my dla niej.
Podczas pierwszego roku Maggie pracowała w Katolickim Ośrodku Zdrowia w Bushulo, około siedem kilometrów na południe od Auasy, wykorzystując swoją wiedzę w dziedzinie medycyny naturalnej. Po adoptowaniu Emebet Maggie postanowiła zostać w domu z dzieckiem (najwspanialsza, pełna radości praca!) Mark pracuje w Katolickim Sekretariacie w Auasie, który służy za główne biuro diecezji, zajmującej obszar całej południowej Etiopii. Zarządza on społecznymi i rozwojowymi projektami Kościoła Katolickiego, m.in. na rzecz kobiet, najbiedniejszych, opieki zdrowotnej i wielu innych. Mark i Maggie mają też inne obowiązki. Współpracują z Katolickim Uniwersytetem i Uniwersyteckim Stowarzyszeniem Studentów, biorąc udział w rekolekcjach w Centrum Rekolekcyjnym w Gethsemani. Prowadzą też zajęcia artystyczne w lokalnym sierocińcu i uczą „Teologii Ciała”.
Granica miedzy naszym życiem zawodowym i osobistym jest zatarta i jesteśmy za to wdzięczni. Taki tryb życia wiąże się to z pracą na misjach, gdzie łączymy nasze obowiązki z życiem osobistym i staramy się ofiarowywać Bogu każdy nasz czyn.
Ludzie, którzy nas otaczają żyją w skrajnym ubóstwie i ich potrzeby wydają się być nieskończone. Czasami się śmiejemy, czasem płaczemy, a czasem patrzymy na siebie szeroko otwartymi oczami, nie mając pojęcia co zrobić. Jednak pomimo tych zdarzeń, rozwijamy się, starając się pracować ramię w ramię z naszymi braćmi i siostrami z Etiopii. Jest to nasza codzienna, radosna walka. Na naszym blogu będziemy dzielić się refleksjami z naszej misyjnej podróży. Modlimy się, by Bóg nadal prowadził nas i Was na drodze do wypełnienia powołania.
Maggie, Mark i Emebet
Świeccy Misjonarze Kombonianie
Auasa, Etiopia
