W dniach 25-31 lipca w Krakowie ponad milion ludzi obchodziło Światowe Dni Młodzieży. Moim małym marzeniem było uczestnictwo w tym wydarzeniu. Jednakże podążając za moim większym marzeniem- wyjazdem na misje do Afryki, musiałam z tego zrezygnować. Mimo to wciąż chciałam w jakiś sposób łączyć się z Polską i całym światem. Z tego powodu zabrałam się za organizację festiwalu dla młodzieży w Awassie, podczas którego śledziliśmy pobyt Papieża Franciszka i program w Polsce. Jak się okazało, nie było łatwo.
Sama współpraca z Etiopczykami była nie lada wyzwaniem: spóźnianie się, nie spełnianie obietnic, niezorganizowanie. Przed festiwalem starałam się zbudować zespół, ale liderzy grup, którzy w teorii mieli mi pomagać nie przychodzili na spotkania. Większość spraw ustalałam z dwoma osobami: Tesfą, młodym człowiekiem bardzo zaangażowanym w życie kościoła i Engidą, jednym z pracowników naszej parafii. Po pierwszym dniu festiwalu byłam raczej rozczarowana. Osoby, które miały przygotować poszczególne elementy, nie pojawiły się na czas lub wcale. Czasem musiałam improwizować. Później było nieco lepiej.
Mimo trudności, jako tako udawało się trzymać pierwotnego planu. Podczas festiwalu śpiewaliśmy hymn ŚDM, odmawialiśmy oficjalną modlitwę ŚDM, poznawaliśmy św. Jana Pawła II, św. Siostrę Faustynę Kowalską, słuchaliśmy różnych kazań na temat miłosierdzia. W czwartek adorowaliśmy Najświętszy Sakrament, w piątek przygotowaliśmy Drogę Krzyżową i nabożeństwo pokutne. Codziennie dowiadywaliśmy się co dzieje się w Polsce, wspólnie oglądaliśmy wiadomości, czy nawet transmisję na żywo. W sobotę udaliśmy się do Domu Matki Teresy- ośrodka dla chorych i razem zorganizowaliśmy mały spacer. Po południu natomiast również na terenie ośrodka mieliśmy program artystyczny, a w nim sztukę teatralną, różne piosenki, choreografie, wiersze, konkurs nt. Polski, konferencję, a wszystko było powiązane z Bożym Miłosierdziem. Ten dzień, muszę przyznać, że był bardzo udany.
W niedzielę mieliśmy małe problemy techniczne, ale ostatecznie udało nam się obejrzeć fragment transmisji z Polski, pośpiewać i podsumować cały program. Uczestnicy festiwalu wydawali się być zadowoleni. Choć wiele rzeczy było poza kontrolą, mimo wszystkich niedogodności, ogromnych poślizgów czasowych i różnych problemów, i ja muszę przyznać, że z Bożą pomocą wyszło całkiem nieźle. Była to dla mnie z pewnością duża lekcja pokory. Brak znajomości języka stanowi pewną przeszkodę. Brak dobrze zgranego zespołu był dużym mankamentem. Było kilka osób, które włożyły wiele wysiłku w to przedsięwzięcie, na czele z Tesfą, który ciężko pracował nad programem Właściwie bardzo dużą pomoc otrzymałam od osób, z którzy z własnej woli mi pomagali. Muszę w dodatku przyznać, że tutejsi ludzie są bardzo życzliwi, wyrozumiali i starają się wspierać, kiedy widzą, że jest mi ciężko. Taka postawa jest niezwykle pomocna w trudnych chwilach. Wiele się nauczyłam o ludziach, tym miejscu i kulturze poprzez organizację tego festiwalu. Dziękuję Panu Bogu za to wspaniałe doświadczenie, dziękuję każdemu, kto mi pomógł w dążeniu do celu. Nie żałuję!
Magda Fiec, SMK
