Gdy piszę ten tekst od miesiąca jestem w Peru z Agnieszką, w Limie uczymy się hiszpańskiego i wspieramy w pracy misyjnej tamtejszy Ruch Świeckich Misjonarzy Kombonianów.
A raczej, byłabym w Limie, gdyby nie pandemia koronawirusa, zamknięcie granic między państwami i odwołanie naszego lotu.
Na początku myślałam, że to nic, poczekamy te kilka dni i polecimy. Jednakże, z czasem dotarło do mnie, że oczekiwanie na lot powinnam liczyć raczej w miesiącach niż w dniach.
Wiele osób pyta mnie czy dobrze znoszę ten stan przejściowy, to zawieszenie w próżni, czekanie. Ja jednak patrzę na to z innej strony. To prawda, że nie mogę się doczekać mojej pracy misyjnej w Peru, jednakże nie uznaję czasu, który dostałam tu w Polsce tak niespodziewanie, za czas stracony, za moment przejściowy, w którym nie mam nic innego do robienia jak tylko siedzieć i czekać. Wróciłam do domu rodzinnego na wieś, nie pracuję zawodowo, nie chodzę do kina, na basen, gdyby mi jeszcze kazać chodzić do szkoły, praktycznie wróciłabym do czasów dzieciństwa. I z jednej strony tak faktycznie jest, pomagam rodzicom w gospodarstwie domowym, gotuję obiady, spędzam czas z moim rodzeństwem, chodzę na spacery z psami i kotami, których mamy tu sporo.
Jednakże nie mam już 12 lat, więc moje patrzenie na świat się zmieniło. Wielu księży podkreśla, że czas epidemii to czas łaski, musimy ją tylko od Boga przyjąć. Ja też tak to widzę.Staram się więc wykorzystać wolny czas na modlitwę, medytację, czytanie wartościowych książek, uczenie się hiszpańskiego, na zastanowienie się nad sobą i nad moją relacją z Panem Bogiem oraz moimi bliskimi.
Dodatkowo, pocieszającym – albo raczej sprawiającym, że nie myślę tylko o sobie jest fakt, że wszyscy jesteśmy w podobnej sytuacji, nie tylko moje plany zostały zmienione bez mojego udziału. Wiele osób zmarło lub straciło swoich bliskich, Wiele innych musiało zrezygnować z różnych wyjazdów, straciło pracę albo jest na przymusowym urlopie.
Pozamykane są kina, kluby fitness, teatry, w urzędach nie załatwimy nic osobiście, można jedynie złożyć gotowe wnioski lub wysłać wszystko pocztą. Gdziekolwiek wyjdziemy, musimy zakładać maseczki zasłaniające usta i nos, zachowywać odpowiednią odległość od innych osób i ogólnie wychodzić z domu tylko kiedy naprawdę musimy.
To sporo ograniczeń dla naszego społeczeństwa, dla mnie też. Ale wciąż mam co jeść, mogę kontaktować się z przyjaciółmi mailowo, przez Facebooka czy WhatsApp. Wiele osób pracuje z domu, bo specyfika ich pracy im na to pozwala. Życie toczy się dalej, choć może nieco wolniej. Poza tym, patrząc na życie moich rodziców na wsi, epidemia niewiele zmieniła w ich codzienności.
Chyba największym ograniczeniem, które faktycznie mnie dotknęło, był brak możliwości udziału we Mszy Św. Pierwszy raz w życiu święta Zmartwychwstania Pana Jezusa przeżyłam w domu, adorując krzyż w pokoju, śpiewając pieśni razem z Księdzem na YouTube i odmawiając Drogę Krzyżową idąc polną drogą nad rzekę. Jednocześnie czuję, że pierwszy raz faktycznie głęboko przeżyłam tajemnicę Zmartwychwstania, co utwierdza mnie w przekonaniu że to naprawdę jest czas łaski.
Rozwinięta technologia sprawia, że nawet będąc osobno w naszych domach możemy być razem. Nie tak dawno mogliśmy się o tym wszyscy przekonać uczestnicząc we wspólnej modlitwie ŚMK online. Nasz Ruch w Polsce zdaje się wręcz rozkwitać w tym trudnym czasie.
W połowie marca mieliśmy spotkanie formacyjne online, w Niedzielę Palmową wspólną Mszę Świętą a w ostatni weekend wspólne rekolekcje online o powołaniu. Na naszej grupie na WhatsApp dzielimy się dobrym słowem, wsparciem i przemyśleniami na czas epidemii.
Sytuacja, która miała nas rozdzielić, połączyła nas jeszcze bardziej. To dla mnie jednoznaczny dowód, że Pana Boga nic nie jest w stanie powstrzymać od błogosławienia ludziom, działania w ich życiu i realizowania swojego planu Zbawienia w każdych warunkach.
Ewelina Gwóźdź ŚMK
